De toekomst van de nieuwe generatie hospitalitymanagers: Zij gaan er het beste van maken!

Vier jaar lang volgden Meeting Magazine en Efficient Hotel Partner zes studenten van Hotelschool The Hague (vestiging Amsterdam). Twee keer per jaar gingen we met hen in gesprek over hun ambities, dromen en toekomstperspectief versus de hospitalitybranche. In dit artikel geeft Paul Griep, Director of Alumni & Industry Relations zijn ongezouten mening over de nieuwe generatie (Z) en deelt hij zijn visie over de toekomst van de branche. En natuurlijk blikken we terug én vooruit met de studenten zelf.

Tekst: Marianne Kuiper, Efficient Hotel Partner/Music Meeting Lounge

In vier jaar is er veel gebeurd. Al na het eerste jaar maakte Tom de overstap naar het ondernemerschap en in dit laatste jaar moest Sam haar studie noodgedwongen pauzeren. De coronacrisis schopte het overgrote deel van het studietraject volledig in de war. Stages werden abrupt afgebroken en er werd een maximaal beroep gedaan op hun incasserings- en aanpassingsvermogen. Teleurstellingen regen zich aaneen. Verdriet, woede en twijfels voerden lange tijd de boventoon maar de studenten lieten zich niet uit het veld slaan. Ondanks alle tegenslag ontkurkten Marie, Fauve, Mark en Razvan dit jaar de champagne. Zij slaagden met vlag en wimpel.

Gen Z

Over de nieuwe generatie Z, waartoe de studenten behoren, is al veel gezegd en geschreven. Ze zijn mondig, woke, staan open voor verandering, streven balans in werk en privé na en vinden diversiteit en inclusiviteit vanzelfsprekend. Naast deze mooie positieve kenmerken vormen zij ook de generatie die niet zonder technologie kan, verslingerd is aan hun mobieltje, zich zorgen maakt over de toekomst en onder grote sociale druk staan. De sociale media brengt hen dichter bij elkaar maar zorgt evenzogoed voor verwijdering. Ze staat continu 'aan'. Het is algemeen bekend dat velen worste-len met ernstige mentale problemen. Hoe kijken deze studenten tegen diverse grote en moeilijke vraagstukken aan? En hoe hebben zij dit laatste jaar van hun studie beleefd? Het leidde tot boeiende gesprekken waarin vanuit verschillende invalshoeken in allerlei opzichten verrassende antwoorden kwamen. Uiteindelijk flikten deze doorzetters het toch maar om in de chaos van de afgelopen jaren overeind te blijven.

Candy store

Paul Griep is nu dertien jaar aan de hotelschool verbonden. Welke verschillen in de gesprekken met de studenten vallen hem het meeste op? Met een zorgelijk gezicht begint hij te vertellen. "Deze generatie lijdt in grote mate aan over-prikkeling. Het begint al bij het opstaan. Social mediakanalen worden gecheckt, 101 WhatsAppberichten beantwoord en online wordt al het nieuws opgezogen. En dan moet de dag nog beginnen De mentale druk is vele malen groter." Als voorbeeld geeft hij aan dat nog niet eens zo lang geleden een net afgestudeerde zo'n tien jaar uittrok om zijn/haar carrière vorm te geven en een managementpositie te veroveren. In de huidige tijd is dat pakweg drie jaar en liefst nog sneller. Paul geeft een voorbeeld: "Een van de grotere hotelketens biedt een managementprogramma aan waarbij je in twee jaar tijd alle afdelingen doorloopt om daarna een mooie positie te verwerven. We leven nu in een tijd dat hier niet veel animo meer voor is. Het kost moeite om pas afgestudeerden te enthousiasmeren voor deze toch unieke kans. Toen deze keten dit aanbod deed aan drie vrouwelijke studenten uit een veel minder welvarend land, barstten zij spontaan uit in tranen van geluk. Voel je het verschil?" Paul vervolgt: "Deze generatie is vrij welvarend opgevoed en heeft vooral op het gebied van werk weinig tegenslag gekend. Zij bevinden zich in een 'candy store' en kunnen makkelijk bepaalde eisen stellen. Dat klinkt als een luxe probleem maar is niet zo luxe als je denkt. Want als je te snel op de ladder stijgt, dan kun je lelijk vallen en te veel keuze is helemaal niet zo fijn als het lijkt."

Overwerkt en onderbetaald

Alumni kunnen dus moeiteloos aan de slag, maar feit is dat zij steeds vaker kiezen voor een baan in een andere bedrijfstak waar ze vaak minder uren draaien en beter betaald krijgen. Dat de hospitalitybranche sinds de coronacrisis continu opbokst tegen de krapte op de arbeidsmarkt is verontrustend. Met stemverheffing herhaalt Paul een paar keer achter elkaar: "Something's got to give, something's got to give! Oftewel: er moet iets gebeuren want dit is dus het systematisch gevolg van lage marges versus hoge vaste kosten waar de hotellerie, vergadermarkt en event business sinds jaar en dag mee worstelt. Mensen zijn jarenlang onderbetaald en raakten overwerkt. De krapte zit 'm vooral in service gerelateerd personeel zoals medewerkers in de bediening, keuken en huishouding. Innovatie is snel en hard nodig, processen moeten vereenvoudigd worden. In die zin is er hoop want deze generatie dwingt ons tot aanzet tot verandering en is hier zelf ook heel bewust mee bezig. Een recente ontwikkeling van automatiseren van het verschonen van bedden is hier een prachtig en stimulerend voorbeeld van."

Talent wat verloren gaat

Dit leidt tot nog een ander onderwerp wat Paul wil belichten. "Er zijn zoveel jongeren in andere landen die niet de mogelijkheid krijgen om te studeren. Simpelweg omdat zij uit een arm gezin komen en er geen geld is om een studie (in het buitenland) te bekostigen. Dat is schrijnend want zo gaat er veel talent verloren. Talent wat wij heel hard kunnen gebruiken." In 2014 initieerde Paul The Sustainable Hospitality Challenge. Een wereldwijde competitie tussen hotelscholen waarbij studententeams de strijd met elkaar aangaan. Zij worden uitgedaagd om een plan uit te werken op het gebied van innovatieve en duurzame oplossingen ter verbetering van de hospitality-industrie en onze planeet. Zij krijgen de kans om hun plannen te presenteren aan de top van de leiders in onze branche die vervolgens hun project daadwerkelijk kunnen gaan realiseren. "Deze challenge is in de loop der jaren zo succesvol geworden dat ik er vrijwel voltijds mee bezig ben."

Champagne met tranen

Op 4 november stond de eerstvolgende diploma-uitreiking op de agenda. Helaas enigzins bad timing voor Paul die deze ceremonie altijd leidt. Hij verbleef gedurende die tijd in Rwanda. Zijn taak werd overgenomen door een collega.

De diploma-uitreiking is het ultieme hoogtepunt voor iedere student. Of toch niet? Uit de gesprekken met de studenten en hun klasgenoten werd duidelijk dat deze dag voor velen nogal beladen was. Een student schreef zijn gescheiden ouders een brief met het verzoek niet te komen. Hij kan het spanningsveld tussen zijn ouders niet verdragen. Een studente vertelde dat zij zich nog niet heeft ingeschreven voor de grote dag omdat zij er zo tegenop zag. Hetzelfde verhaal. Ouders die niet met elkaar in een ruimte kunnen zijn en zij wil en kan niet kiezen. Dan nog een student die vanwege een scheiding het contact met zijn moeder verloren is. Alleen zijn vader kwam met zijn nieuwe vriendin. Ook verdrietig was het verhaal van studenten die alleen hun vrienden uitgenodigd hebben omdat hun ouders uit hun leven verdwenen zijn of niet konden komen vanwege allerlei redenen. Het is heel erg van deze tijd en ook daarvoor is Paul's noodkreet 'something's got to give' van toepassing. Er moet iets gebeuren. En volgens Paul gaat deze generatie daar voor zorgen, het tij keren. Zij gaan er het beste van maken!

Sam: Studie op pauze

Terwijl haar medestudenten druk bezig zijn met afstuderen, festiviteiten en 'launching their career' staat voor Sam die wereld momenteel stil. Enige tijd gele-den kreeg zij het trieste nieuws te horen dat haar vader ongeneeslijk ziek bleek en niet lang meer te leven had. Zij besloot deze zomer terug naar haar ouders in Spanje te gaan om hen bij te staan en heeft haar studie gepauzeerd. Haar vader is inmiddels overleden. We begrijpen haar keuze om haar tijd aan haar moeder, zusje en zichzelf te besteden om dit verlies te kunnen verwerken.

Marie: "Het is oké om nog niet je eigen exacte route te weten"

Vanuit de Filipijnen kwam de van origine Franse Marie, helemaal in haar uppie, naar onze nationale hoofdstad. Zeulend met twee joekels van koffers, checkte zij in op de campus in Amsterdam en ging het grote avontuur aan. Zij kreeg destijds een kamer toegewezen met Sam uit Spanje en de twee raakten direct innig bevriend. Tijdens de coronacrisis woonde ze bij haar grootouders in Zuid-Frankrijk. Begin april studeerde zij na voltooiing van haar scriptie, als eerste van de groep, met prachtige cijfers af. Haar moeder en twee broers kwamen over om de ceremonie van haar diploma-uitreiking mee te maken. Een mooi en emotioneel moment.

Zou zij gebruik hebben gemaakt van AI voor haar scriptie? "Nee, ik zie zeker de voordelen van Chat GPT maar ik heb er zelf geen gebruik van gemaakt. Ik vind de accuraatheid verre van optimaal. Daarbij vind ik de ontwikkeling zo snel gaan dat het mij enigszins beangstigt." Het gesprek is (nog steeds) in het Engels ondanks dat Marie al ruim vier jaar in Nederland is. Sinds vorig jaar woont ze met haar Nederlandse vriend in Den Haag. Marie zucht. "Het lijkt zo makkelijk, maar ik vind het niet eenvoudig om een leuke baan te vinden. De studie was in het Engels, iedereen hier in Nederland spreekt Engels, er was feitelijk geen noodzaak om de Nederlandse taal te leren. Maar nu loop ik toch wat vast. Ik zoek een leuke kantoorbaan waarbij ik mijn creativiteit kan inzetten op het gebied van social media en contentcreatie. Helaas ben ik al een paar keer afgewezen omdat ik de Nederlandse taal niet goed genoeg beheers. Daar ga ik nu mee aan de slag, haha, met mijn vriend als docent in huis."

Marie was 18 toen ze voor haar studie aan de hotelschool koos. Wat heeft deze studie haar als internationale studente opgeleverd? "Ik heb als persoon een enorme groei doorgemaakt, ontzettend veel geleerd en deze studie heeft mij zeker een bepaalde mate van discipline bijgebracht. Bij sommige vakken miste ik de 'deep dive' en bleven we te veel aan de oppervlakte. Ik zal wellicht niet kiezen voor de hotelbranche maar ben er wel van gaan houden." Hoe kijkt zij aan tegen haar toekomst en die van haar eigen generatie? Een lange stilte volgt. Dan antwoordt ze: "Het is oké om nog niet je eigen exacte route te weten. Ik leef liever in het moment. Ondertussen tikt de tijd door en verander je als persoon door wat je allemaal meemaakt. Ik heb de afgelopen vier jaar een aantal periodes van grote mentale stress beleefd en daar moet ik van bijkomen om er straks vol voor te kunnen gaan. Dat is ook wat ik om mij heen zie."

Fauve: "Ik maak de puzzel van mijn toekomst"

Zaterdag 4 november was de dag dat Fauve de zwarte toga mocht aantrekken en de 'mortarboard' oftewel haar bachelors hoed met het vierkante dakje en rode kwastje mocht opzetten. Ook Fauve heeft haar scriptie dus met goed gevolg verdedigd en spoot de champagne, traditioneel op het bordes van de campus, na afloop in het rond. Daarna volgde een gezellig etentje met haar vriendengroep van de hotelschool en wat collega's van het Conservatorium Hotel. Haar managementstage voltooide zij in dit fameuze vijfsterrenhotel waar zij de schakel vormde tussen de chef-kok, sous-chef en de overige leden van de keukenstaf. Zo kon zij haar passie voor koken combineren met het aanleren en uitvoeren van managementvaardigheden. "Dat was ideaal. Ik heb het enorm naar mijn zin gehad en kreeg gelijk een baan aangeboden. Ik werk er nu fulltime en maak ondertussen de puzzel van mijn toekomst."

Fauve heeft haar scriptie geschreven over generatie Z. Wat zij willen, hoe je hen kunt boeien, binden én behouden. Mede op basis van haar eigen ervaringen bij diverse restaurants (Rijks, NENI, Ron's Gastrobar, De Klepel) waar zij een bijbaan had tijdens haar studie, heeft zij hier een hele specifieke mening over. Een van de oplossingen die zij aandraagt, is de 'comfort conversation'. Fauve legt uit: "Je moet (nieuw) personeel een comfortzone bieden zodat zij zich welkom én nodig voelen. Daarna moet je vinger aan de pols houden en minimaal maandelijks peilen hoe het gaat, of iemand happy is, welke zaken er spelen, welke wensen er zijn." Tijdens haar stages en bijbanen is ze tot de ontdekking gekomen dat conflictbemiddeling haar goed ligt. Daar wil ze zich verder in ontwikkelen. "Conflicten genoeg op de werkvloer. In de keuken is de werkdruk zo hoog dat de vlam letterlijk en figuurlijk met grote regelmaat in de pan slaat. Ik vind het een uitdaging om de balans in een team optimaal te houden." Hoe ziet die puzzel eruit over haar toekomst? "Er is nu veel keuze. Ik zou blind kunnen kiezen. Maar te veel keuze geeft ook stress. Een ander groot nadeel van de krapte op de huidige arbeidsmarkt is dat er zo weinig houvast is. Mensen komen en gaan. Teams vallen doorlopend uit elkaar. Loopt het even niet lekker? Dan is opstappen eenvoudig, want tja, er is werk in overvloed. Ik wil in ieder geval heel bewust uitgekozen worden voor een functie. De spanning van een sollicitatieprocedure voelen. Word ik het of word ik het niet? Twee van mijn vrienden hebben onlangs maar liefst drie rondes doorlopen, écht moeite moeten doen om de baan te krijgen. Dat geeft pas voldoening want toen het lukte was de euforie groot!"

Mark: "Ik ben anders tegen zaken aan gaan kijken"

Als een van de weinigen had Mark bij het eerste interview een duidelijke droom. Hij wilde directeur worden van een klassiek vijfsterrenhotel. Het loopt vooralsnog anders. Voor zijn managementstage koos hij voor Bartack, waar hij bedrijfsleider werd en voor zijn scriptie een businessplan uitwerkte. Waarom liep het zo en liet hij zijn droom vooralsnog varen? Enigszins aarzelend vertelt Mark: "Ik was nog maar zeventien toen ik aan deze studie begon en door alles wat er in rap tempo in het leven gebeurde, ben ik razendsnel volwassen geworden. Vanwege de coronacrisis miste ik mijn droomstage. Daar heb ik stevig van gebaald. Maar ik ben ook anders tegen zaken aan gaan kijken. Mijn vader raakte in een diepe depressie en dit had een enorme impact op ons gezin. Voor mijzelf ben ik hierdoor gaan nadenken wat ik echt belangrijk vind. En eerlijk gezegd weet ik nog niet wat ik wil. Ik geef toe dat ik een beetje ben blijven hangen. Ik had mijzelf best wat meer kunnen uitdagen. Maar ja, maakt dat uit? Ik ben pas 21." Wat heeft deze studie aan de hotelschool hem gebracht? Mark vertelt dat hij een bestuursjaar voor zijn dispuut heeft gedaan en dat hij hiermee heel veel mensen heeft leren kennen en een fijne vriendenkring en netwerk heeft opgebouwd, zowel privé als zakelijk. Op de campus werd hij verliefd op Quirine met wie hij nog steeds samen is.

De mentale crisis van zijn vader heeft hem ook doordrongen van het feit hoe belangrijk het is om negatieve gevoelens te mogen delen. In zijn dispuut is er ruimte om gevoelens uit te spreken om zo te kunnen signaleren en helpen als er iemand niet goed in zijn vel steekt. "Het is ongelooflijk met welke ernstige problemen mijn generatie te kampen heeft. Agressieve vaders, aan alcohol verslaafde moeders, gescheiden ouders die elkaar naar het leven staan. Het is afschuwelijk. Gelukkig wordt er niet meer raar opgekeken als onze generatie hun emoties toont. We mogen huilen, ook de mannen, en dat lucht op." De komende tijd gaat Mark in zijn eigen tempo rondkijken welke kansen zich aandienen en waar hij ervaring kan opdoen. Een belangrijk aspect als duurzaamheid heeft bijvoorbeeld zijn interesse. In de zin van transformatie: het geitenwollensokkenimago voorbij. De komende jaren ziet Mark als een professionele testfase. Met zijn diploma op zak, dat hij afgelopen juni vol trots in ont-vangst mocht nemen, zijn er genoeg deuren die zich voor hem zullen openen. Aan Mark de keuze door welke deur hij naar binnen zal gaan. Wellicht toch door zo'n traditionele draaideur bij een chique vijfsterrenhotel? Als hij ergens kansen kan pakken dat is het nu!

Razvan: "Wie je werkelijk bent, daar gaat het om"

De uit Roemenië afkomstige Razvan heeft het afgelopen jaar als een rollercoaster ervaren. Hij koos voor zijn eindstage voor Dubai en ging bij het luxe Bulgari Resort als PR- en marketingcoördinator aan de slag. Een pittige stage, want een gewone werkdag bestaat hier uit minimaal negen uur. Deze hoofdstad van de Verenigde Arabische Emiraten is een smeltkroes van culturen waar vrijwel wekelijks weer ergens een nieuw restaurant geopend wordt. Iedere keuken is er vertegenwoordigd. De focus ligt op het overtreffen van de verwachtingen van gasten (waarvan de meesten behoorlijk veeleisend en verwend zijn). Gerechten hebben net zoals de architectuur een sky high instagrammable gehalte. "Ik moest wennen, dit is toch echt wel een andere vorm van hospitality. De competitie en concurrentie zijn moordend."

Ligt zijn toekomst in Dubai nu hij afgestudeerd is? Hij maakt namelijk nogal een ambitieuze indruk. "Voor een kickstart van je carrière ben je in Dubai op de juiste plek. Het is er werelds met al die verschillende nationaliteiten om je heen. Maar toch ga ik niet terug. Je hebt er geen sociaal leven. Buiten is het bloedheet en kun je niets ondernemen. Het leven speelt zich dan ook vooral binnen af waar de airco's ook overuren draaien." Dus boekte hij een ticket naar Roemenië waar zijn vader een interieurzaak heeft. Zijn vader die hoopte dat zijn zoon in de zaak kwam, maar Razvan heeft een ander beeld van zijn toekomst en keerde terug naar Amsterdam. De stad die zijn hart gegrepen heeft. De stad waar hij zich thuis voelt. "Ik houd van de ontspannen sfeer die hier heerst, de levensstijl en de cultuur. Om in de zaak bij mijn vader te werken zou makkelijk zijn maar ik voel geen uitdaging." Razvan is inmiddels begonnen in het Conservatorium Hotel op de marketingafdeling waar men zijn kennis die hij in het kosmopolitische Dubai heeft vergaard, goed kan gebruiken. Immers, in dit superdeluxe hotel aan het Museumplein waar een hotelkamer rond de 1.000 euro per nacht kost, wemelt het van de vermogende gasten die naar alle waarschijnlijkheid ook kind aan huis zijn in Dubai.

Het gesprek is in het Nederlands met een mix van Engelse woorden en zinnen. Toch gaat dit aangenaam soepel. Met enige trots vertelt Razvan dat hij onlangs taalniveau A2 gehaald heeft. Van zijn moeder, die psycholoog is, heeft hij van huis uit geleerd met stress om te gaan. Maar ondanks die wijze lessen was de competitieve sfeer in Dubai too much en 'not his piece of cake'. "Wie je werkelijk bent, daar gaat het om. Ik wil graag iets voor anderen betekenen. Laten we ons meer om elkaar bekommeren, dat is waar ik voor sta en mijn steentje aan bij wil dragen."