De nieuwe generatie hospitality managers: Studeren in tijden van corona

Vier jaar lang volgen Meeting Magazine en Efficient Hotel Partner zes studenten van Hotelschool The Hague (vestiging Amsterdam). Twee keer per jaar vragen we hen naar hun ambities, hun dromen en hun visie op de hospitalitybranche. 2020 begon als een topjaar met een spannende eerste buitenlandstage. Deze hebben ze helaas niet af kunnen ronden.

Tekst: Marianne Kuiper, Efficient Hotel Partner

This article is also available in English

Afscheid en een nieuw begin
Op zaterdag 9 februari 2020 is het op de campus in Amsterdam een drukte van jewelste. Het is de dag dat zo’n honderd studenten van de ‘februari-stroming’ de campus moeten verlaten om plaats te maken voor honderd nieuwe groentjes. Het eerste jaar van de vierjarige opleiding waarin de studenten met elkaar op de campus wonen, zit erop. Een belangrijk onderdeel van de studie omdat het management van de campus (Skotel), in het kader van de opleiding, voor een groot deel uitgevoerd wordt door de studenten zelf. Het uitchecken is begonnen. Overal staan koffers en dozen hoog opgestapeld. Overal geroezemoes. Veel gelach. Er zijn vriendschappen voor het leven ontstaan en het is nu best even slikken om afscheid van elkaar te moeten nemen. Vandaag is namelijk ook het startsein voor vertrek naar het eerste stageadres. De studenten gaan vijf tot zes maanden stage lopen, verspreid over de hele wereld, in een door hen zelf gekozen hotel. Er heerst een opgewonden sfeer. Sommigen gaan voor het eerst ver van huis. Er wacht hen een spannende tijd. Maar dat het op een hele andere manier spannend gaat worden, weet op dat moment nog niemand.  

Begin maart zijn alle studenten aan de slag op hun stageadres. Ze hebben net de weg in een nieuwe stad gevonden en gaan vol enthousiasme aan de slag. En dan breekt de coronacrisis in alle hevigheid los. Stages worden afgebroken en alle studenten worden gesommeerd terug te keren naar Nederland of als dat niet mogelijk is, naar hun thuisland. Voor de een is dat eenvoudiger dan de ander. Wij vroegen aan onze zes studenten hoe het hen de afgelopen maanden is vergaan. Director of Alumni & Industry Relations Paul Griep vertelt hoe Hotelschool The Hague met deze omstandigheden omgaat.

Razvan tijdens zijn stage in het 5* Claridges Hotel

RAZVAN: “Als een gevangene zat ik in quarantaine”

Direct na de check-out van het Skotel vertrekt Razvan naar zijn stageadres in Londen. In het 5* Claridges Hotel start hij als housekeeping supervisor. Op zich bijzonder want niet veel (mannelijke) studenten ambiëren deze afdeling. Over huisvesting hoeft hij zich gelukkig niet te bekommeren, Razvan krijgt een kamer toegewezen in het tegenover gelegen appartementencomplex, speciaal voor stagiairs. Een prettige bijkomstigheid want het is een helse klus om woonruimte te vinden in Londen.

“Ik raakte al snel bevriend met collega’s en had de tijd van mijn leven. Waar in Nederland begin maart overal paniek uitbrak, bleef het in Londen nog relatief rustig. Maar de bezetting daalde dag na dag. Ik werd nog overgeplaatst naar de banqueting afdeling voor een grote bruiloft. Daarna viel alles stil”, vertelt Razvan. Het stagebureau heeft intussen alle studenten een mail gestuurd met de dwingende boodschap om direct hun stage te beëindigen en huiswaarts te keren. Razvan gaat verder: “Er was vrijwel geen directe vlucht te boeken naar Roemenië, het enige ticket wat ik kon bemachtigen, kostte 1000 GBP (1100 euro). Dat was geen optie, dus nam ik de trein naar Brussel waar ik bij vrienden kon verblijven. Vier dagen later reisde ik alsnog door naar Roemenië. Toen ik aankwam, werd ik onder politie-escorte naar een leegstaand familie-appartement gebracht waar ik gelijk veertien dagen in quarantaine moest. Als een gevangene zat ik daar moederziel alleen. De politie kwam iedere dag op een willekeurig tijdstip controleren of ik wel braaf thuis was. Het hoogtepunt van de dag was de food delivery. Het voelde post-apocalyptisch. Om de tijd te doden deed ik sportoefeningen in huis.” Na deze eenzame quarantaineperiode kan hij bij zijn ouders gaan wonen.

Inmiddels is Razvan alweer een tijdje terug in Amsterdam waar hij met veel pijn en moeite een flat heeft gevonden met een Roemeense mede-studente. “Men wil liever geen delers in Amsterdam. Verhuurders zijn bang voor hotspot party plekken. Ik begrijp dat, immers de verleiding is groot. Maar ik heb mijn huisbaas verzekerd dat dit niet gaat gebeuren”, lacht hij. Naast zijn studie werkt Razvan in het Student Hotel en kan dit goed combineren want zijn studieresultaten zijn tot nu toe uitstekend. “Zo kan ik wat bijverdienen en deels in mijn eigen onderhoud voorzien. Mijn ouders betalen mijn studie en ik wil graag dat zij trots op mij zijn.”  

Fauve bij het 4* Bloomsbury Hotel in Londen

FAUVE: “Was de turbulente vlucht een voorbode?”

Zonder al te veel moeite weet Fauve een stageplaats in het 4* Bloomsbury Hotel in Londen te bemachtigen. Maar het hoofdstuk huisvesting kost haar bloed, zweet en tranen. Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden moet ze alleen op zoek naar een kamer in het peperdure Londen. “Uren werden dagen en dagen werden weken achter mijn computer. Ik kende op een gegeven moment alle wijken van Londen en het metronet uit mijn hoofd en was beter op de hoogte van het huizenaanbod dan welke makelaar dan ook.” Twee weken later dan gepland vliegt Fauve uiteindelijk naar Londen. De vlucht is extreem turbulent. Een voorbode op turbulente tijden die zouden komen? “Voor mij was de stap om in het buitenland te gaan wonen een enorme uitdaging.  Maar de kans om ervaring op te mogen doen bij een van de meest instagrammable food & beverage hotspots van Londen, Dalloway Terrace en The Coral Room, wilde ik beslist niet laten lopen.”

De stage blijkt nog veel leuker dan verwacht en het onwennige gevoel verdwijnt al snel naar de achtergrond. Fauve vertelt enthousiast: “Het Dalloway Terrace wordt ieder jaargetijde volledig omgetoverd en in stijl gedecoreerd. In de winter liggen er warme berenvellen op de stoelen, besneeuwde takken op tafel en er hangen overal feestelijke lichtjes. Er wordt op hoog niveau gekookt en de menukaart is om van te watertanden. Ik ben qua eten echt wel wat gewend maar hier duizelt het je van de originele gerechten. We hadden continu proeverijen, we moesten alles foutloos aan de gast kunnen uitleggen én werden dagelijks getraind in upselling (verkooptechniek waarbij je de gasten overhaalt om extra of duurdere items te bestellen). De bijbehorende beloningsstructuur voor de medewerkers is heel slim uitgebroed’, glimlacht Fauve. Ze vervolgt: “In The Coral Room worden trendy cocktails geserveerd met een hoofdrol voor de bartender. Puur entertainment. De upperclass van Londen is er vaste klant. Iedere dag was een feestje”.

En dan treurig genoeg, juist als Fauve alle schroom van zich afgegooid heeft, slaat de coronacrisis in alle hevigheid toe. In slechts enkele dagen verandert alles. Fauve neemt met pijn in het hart de Eurostar terug naar huis. Ze vertelt: “In de trein heerste een angstig sfeertje. In Brussel stonden we heel lang stil. Het bleek dat België in lockdown ging en er moest gewacht worden op toestemming om door te mogen rijden naar Nederland. Het was heel onwerkelijk.”  Fauve baalt nog steeds ontzettend dat haar stage is komen te vervallen. “Nu zit ik dagelijks thuis online lessen te volgen. Vreselijk. Ik hoop toch zo dat er nog een mogelijkheid komt dat ik mijn stage alsnog mag vervolgen.”


Marie (uiterst rechts) tijdens haar stage in het 5* Marriott

MARIE 
“Stage is echt een belangrijk onderdeel van de studie”

Op haar achtste verhuisde Marie van Frankrijk naar de Filipijnen. Ze is gewend om in verschillende landen te wonen en zich aan te passen aan de cultuur. Reizen en lange afstanden overbruggen gaat haar moeiteloos af. Voor haar stage laat ze haar voorkeur op Florence vallen. Maar het wordt Londen waar ze in het 5* Marriott in de patisserie van de keuken aan de slag gaat. “De eerste dagen was ik finaal kapot, vooral van de druk die er continu heerst om op topniveau te presteren. In de Engelse cultuur is high-tea een belangrijk moment van de dag. Iedereen in de patisserie staat op scherp om de allerlekkerste hartige hapjes en zoetigheden te creëren.” Haar eerste echte baan en het leven in Londen bevalt goed. Ze wil dan ook in eerste instantie blijven wanneer het coronavirus in alle hevigheid uitbreekt, maar Sam gaat terug naar Spanje en de huur alleen ophoesten wordt te lastig. Terug naar de Filipijnen is riskant dus kiest Marie ervoor om bij haar opa en oma in Antibes in Frankrijk te gaan wonen. “De eerste weken was dat best gezellig. Mijn twee broers wonen daar ook en we hadden veel bij te praten. Maar naarmate de tijd vorderde en ik online vervangende opdrachten moest doen voor school, werd het toch wel wat krap zo met z’n allen. Bovenal begon ik mijn vrienden heel erg te missen.’’ Op de vraag hoe Marie het online Industry-PROject en de online lessen ervaren heeft, benadrukt ze dat ze veel liever haar stage voortgezet had. En dat de stage écht een belangrijk onderdeel van de studie behelst wat niet overgeslagen kan worden. Ze licht toe: “Als persoon heb ik door deze crisis wel een groei doorgemaakt. Je leert de kleine dingen in het leven veel meer te waarderen, tevreden te zijn met wat je hebt en te genieten van wat er nog wel mogelijk is. Maar qua ontwikkeling in mijn opleiding ben ik naar mijn gevoel niet veel opgeschoten. Uiteindelijk, op langere termijn, verwacht ik dat het geheel wel weer in balans zal komen.” Nu ze weer terug is in Amsterdam, is ze bezig met haar MO-blok. Dit betekent dat ze als tweedejaarsstudent een eerstejaarsstudent moet begeleiden met de praktijkvakken. “De situatie is echt heel bizar. Voor alle afdelingen waar praktijklessen gegeven worden, geldt de anderhalve meter regel. Tja, dat is dus eigenlijk niet te doen.” Ook Marie kan niet wachten totdat alles weer een beetje normaal wordt.



Sam (tweede van links) en Fauve (links) bij Dalloway Terrace

SAM
“Online les vind ik doodvermoeiend”

Londen is een populaire bestemming en staat goed aangeschreven. Ook Sam kiest voor deze wereldstad en ook voor het Bloomsbury Hotel. “Ik merkte al snel dat het vrijwel onmogelijk was om vanuit Amsterdam huisvesting in Londen te regelen. Na een paar dagen had ik al schoon genoeg van al die sites die niet werken en makelaars die niet reageren. Ze willen eigenlijk alleen verhuren als je de woning komt bezichtigen en meteen ter zake kan komen.” Samen met haar voormalig kamergenote Marie gaat ze op huizenjacht. Maar het moet snel, ze slapen tijdelijk in een goedkoop hotelletje. Er valt niet veel te kiezen; het wordt een flat in een wat ongezellige buitenwijk, een uurtje reizen van en naar het hotel. “Ach, ik sliep er voornamelijk”, beschrijft Sam. “Mijn werkdagen waren best lang en daarna gingen we vaak uit.” Precies een maand duurt de pret. Dan moet ze halsoverkop naar huis, terug naar Spanje, waar haar ouders wonen. “Ik kon niet terug naar Amsterdam want daar had ik nog geen huis en op zoek gaan was op dat moment geen optie. Het was wel even wennen om weer bij mijn ouders te zijn. Ik was zo gewend om mijn eigen gang te gaan. De boel ging volledig op slot in Spanje, de lockdown dwong ons om ruim vier weken binnen te blijven. We kregen dagelijks een tijdslot om boodschappen te doen en mondkapjes buitenshuis waren verplicht. Het rondje met de hond was het hoogtepunt van de dag… Toch heb ik best een leuke zomer gehad want toen de maatregelen eenmaal versoepeld werden, ging het behoorlijk los en heb ik optimaal kunnen genieten van zon, zee en strand.” Het Industry PRO-ject wat de hotelschool introduceerde ter vervanging van de stage, waarbij ze met een team diverse vraagstukken van bedrijven in kaart moest brengen en oplossingen moest aandragen, vindt Sam niet heel leerzaam noch enerverend. “Het verschilde nogal van bedrijf tot bedrijf. Ik vond het heel lastig om deze projecten online te doen, ook nog eens met de verschillende teamleden in andere landen. Ik ben juist een sociaal ‘dier’, dat was ook de reden om naar de hotelschool te gaan. Om nu alles online te doen, vind ik doodvermoeiend.” Half augustus vliegt Sam terug naar Amsterdam en hierbij gaat ze op dezelfde manier als in Londen te werk: makelaars benaderen, huizen bezichtigen en gelijk een knoop doorhakken. Ook nu weer met Marie. Samen wonen ze in een appartement niet al te ver van de hotelschool waar ze verlangend uitkijken naar betere tijden.



Mark op weg naar Dublin voor zijn stage in het 5* The Merrion Hotel

MARK 
“Ik had de stad Dublin nog niet eens verkend”

Net zoals Marie heeft Mark zijn zinnen op het Italiaanse Florence gezet. Maar tot zijn grote teleurstelling krijgt hij dit niet rond. Mark gaat naar Dublin waar hij in het 5* The Merrion Hotel zijn stage als conciërge mag gaan invullen. Het Merrion Hotel (niet te verwarren met Marriott) is een vrij klassiek hotel met ruim 200 kamers. Zo’n typisch ouderwets, statig chique hotel waar beroemdheden en de rijken der aarde logeren. “Er waren strikte regels en een zeer ruime personele bezetting. Veel gasten of niet, er stonden dagelijks zes conciërges ingeroosterd. Niets werd aan het toeval overgelaten en maar goed ook. Want op een dag bestoof een hele horde hysterisch gillende meiden de ingang en klommen in de ramen omdat ze dachten dat Justin Bieber via de achteringang ingecheckt was.” Mark heeft dan de mooie stad nog niet eens verkend, hij blijft immers vijf maanden in Dublin, of hij moet met dezelfde vaart weer naar huis in Abcoude. “De bezetting daalde onrustbarend, bereikte een diepterecord. Niet eens te vergelijken met na 9/11. Heel jammer maar ik voelde ook opluchting dat ik terug moest. Mijn vriendin was in Rome en ik was best ongerust over de onzekerheid die heerste of we allebei wel veilig terug zouden komen. Ik was niet ziek maar het gevoel was hetzelfde: als je ziek bent wil je het liefst in je eigen vertrouwde omgeving zijn en in je eigen bed liggen.” Terug in Nederland kan Mark kiezen tussen het industriegroepsproject of individueel alvast met een blok van het tweede jaar beginnen. “Een onderdeel hiervan is APC. Hierbij wordt van je verwacht dat je een marktonderzoek voor ‘jouw hotel’ doet waarbij ook het budget gemaakt moet worden. In dit geval moesten we ook rekening houden met de effecten van deze coronaperiode.” Hij krijgt halverwege spijt. “Het was ontzettend moeilijk om die stof online te begrijpen. Ik heb het helaas maar deels gehaald. Het positieve is wel dat ik een deel van mijn stage in een later stadium mag inhalen. Dat was een voorwaarde van deze ‘deal’. Wanneer Mark aan deze tien weken stage mag beginnen, is op dit moment natuurlijk uitermate onzeker. “Ik popel om terug te gaan. Ik ben eerlijk gezegd behoorlijk klaar met online lessen.” Vooralsnog woont en studeert hij thuis en wacht gespannen af.




TOM
“Uitgehuild en begonnen aan een nieuwe studie”

Zijn stageadres in Barcelona heeft hij al geregeld, maar dan gaat het feest ineens niet door. Niet vanwege de uitbraak van het coronavirus maar door een combinatie van factoren wat resulteert in een vroegtijdige beëindiging van zijn studie aan Hotelschool The Hague. “Ik had mij vergeten in te schrijven voor een hertentamen.” De school toont geen clementie. Een keiharde les. “Ja, ik ben teleurgesteld, was heel boos maar ik heb mijzelf snel herpakt. Ik ben niet het type om ergens in te blijven hangen. Je moet door en je kunt het niet terugdraaien.” Tom gaat op zoek en vindt een leuke woning in Amsterdam samen met twee vrienden van de hotelschool en gaat vervolgens op zoek naar werk. Dat is nog niet zo makkelijk want inmiddels is de lockdown een feit. Tom is niet kieskeurig en pakt alles aan. “Ik heb ook dozen ingepakt, het kon mij echt niet schelen, ik moest gewoon geld verdienen.” Inmiddels is Tom begonnen aan een nieuwe studie ‘International Business’, aan de HvA. Soms doet het nog een beetje pijn als hij zijn huisgenoten bezig ziet met projecten voor de hotelschool. Maar zijn vriendschappen hebben er beslist niet onder geleden. “Dat is het voordeel, mijn huisgenoten zijn vaak thuis, we eten vaak samen en trekken veel met elkaar op.” Ook is hij nog steeds lid van zijn dispuut en is hij zeer actief in de studentenvereniging. Omdat hij vrijstelling heeft gekregen voor een aantal vakken kan hij zijn huidige studie combineren met werk. “Ik ben een aanpakker, een echte doener”, lacht Tom. “Ik kreeg al snel een leidinggevende functie bij diverse horecazaken zoals de Hotshots en Plan West. Als je je handen uit de mouwen steekt en van organiseren houdt dan val je op.” Misschien dan toch een beetje te veel gefeest en te veel gewerkt tijdens zijn hotelschoolperiode? Het blijft even stil. “Ach, ik heb er van geleerd maar kijk nu vooral vooruit! Mijn eerste tentamen heb ik gehaald dus ik ben op de goede weg.”


Paul Griep, Director of Alumni & Industry Relations bij Hotelschool The Hague
“Studenten zijn boos en ‘klaar’ met online lessen”

De studenten zijn duidelijk niet blij met de huidige situatie. Ook Paul Griep had het liever anders gezien. Hij is flink bezorgd over zijn aanstaande alumni. Een diploma-uitreiking is voor Razvan, Sam, Marie, Fauve en Mark echter nog een ver-van-hun-bed-show. Zij zijn tweedejaars en worstelen met hele andere teleurstellingen. Is er begrip? Paul antwoordt: “Het maakt eigenlijk niet uit in welk jaar je je bevindt. Onze studenten, van nature erg kritisch, zijn boos en eensgezind ‘klaar’ met online lessen. En ja, wij hebben zeker begrip. Zij hebben gekozen voor een school waar fysiek les gegeven wordt met een hoog aanbod aan sociale aspecten. De allerleukste onderdelen van de vierjarige studie zijn de praktijklessen, de stages (tweemaal vijf maanden) en de ‘outdoor challenge’. Al deze onderdelen konden de afgelopen tijd niet doorgaan. Dat is enorm zuur.”
Hoe benadert de school de situatie nu en welke prioriteiten worden er gesteld? “Wij werken continu aan alternatieven zoals hybride onderwijs. Vanaf het nieuwe schooljaar volgen studenten een mix van online en on-campus lessen. Ikzelf heb hiervoor de hele zomervakantie keihard door gebuffeld, heb mijn vakantie overgeslagen. We leggen het accent op de eerstejaars studenten. Zij krijgen in vergelijking met de ouderejaars enig voorrang. We stellen namelijk alles in het werk om de studenten in het Skotel te houden omdat zij nog onderdeel moeten worden van onze community. We voeren eindeloos veel gesprekken met de GGD, zetten druk op de overheid en doen wat we kunnen om deze, naar onze mening, belangrijkste fase te kunnen waarborgen.” In maart moest het Skotel namelijk van de ene op de andere dag sluiten. “We moesten iedereen verdrietig terug naar huis sturen. En ook nog eens al onze studenten die op stage waren uit het buitenland halen en emotioneel support bieden. We wilden geen risico lopen dat Schiphol op slot zou gaan, het waren extreem spannende dagen. Nu hebben we vooral te kampen met ruimtegebrek en vechten tegen online-les-moeheid. Normaal is bijvoorbeeld plaats voor 165 studenten in de aula. Met de anderhalve meter regel is er slechts plaats voor 29 mensen. Een aantal hotels waaronder Zoku biedt de helpende hand. Dat wordt zeer gewaardeerd.”  

Hotelschool The Hague overlegt regelmatig met de twee andere hogere hotelscholen die ons land telt, in Leeuwarden en Maastricht. “Toch zijn wij niet met elkaar te vergelijken. Iedere school heeft zo zijn eigen beleid. Het zijn uitputtende tijden, laat dat duidelijk zijn. Maar ook uitdagende tijden. Wat er ook gebeurt, ons doel is dat straks al onze alumni niet terugkijken op een memorabele tijd, maar op een mega memorabele tijd. Ook al probeerde het coronavirus die tijd ernstig te verknallen. Deze studenten staan op het punt om hun diploma in ontvangst te nemen, het feestelijk sluitstuk van de studie. Wij besteden hier altijd veel aandacht aan, maar nu moet dat sluitstuk noodgedwongen op een geheel andere wijze georganiseerd worden. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een feestelijke online ceremonie waar de afgestudeerden door middel van videobellen aan deel konden nemen. Via de grote schermen in de studio hebben we een toast uitgebracht op hun mooie toekomst.”
 







 

Tags: studenten Hotelschool The Hague Corona-crisis