Column Marianne Kuiper: Wiedewiedewiet

Op de zaterdag dat er dreiging in de lucht hangt van een zoveelste lockdown, heb ik afgesproken met een vriendin om te gaan lunchen. Omdat mijn keel wat kriebelt, besluit ik voor de zekerheid een test te doen. Weliswaar met frisse tegenzin, maar je raakt op een of andere manier toch meegezogen in de testdrang die je van alle kanten opgelegd wordt. 

De testlocatie is in één woord: ranzig. Als je graag corona wilt oplopen dan moet je je vooral eens laten testen bij deze tokkielocatie naast het Olympic Hotel in Amsterdam. Grote kans dat je direct geïnfecteerd raakt, dubbel gevaccineerd of niet. Het is een armoedige keet waar de hygiëne en ventilatie zeer te wensen overlaten. Als er ergens een broedbron is waar alle virusvarianten vrij rondwaren, dan is het hier. Alleen een uithangbord met ‘haal hier je gratis corona-infectie’ ontbreekt.  

Er staat een lange rij en een voor een worden we gevraagd om ons te registreren. Ik laat de foto zien van mijn rijbewijs. Uit verveling kijk ik er zelf ook nog eens naar en zie dat ik per ongeluk de foto van het rijbewijs van mijn dochter heb laten zien. 22 jaar jonger en met een andere achternaam. Het testmeisje geeft geen sjoege. Binnen is het broeierig. Ik tel vier volwassenen en twee kinderen met een vieze snotneus. We staan op nog geen twee vierkante meter. Als ik aan de beurt ben, dirigeert het meisje in een marsmannetjespak mij naar een stoel. Naast de stoel staat een overvolle bak met gebruikte (!) teststaafjes. De rest ligt wijdverspreid ernaast. 

Even later sta ik weer buiten. Mijn neus prikt hevig. De rest van de middag breng ik hypochondrisch door. We lunchen in een nieuwe tent. Hip, hot and happening. De QR-code wordt gecontroleerd en ik realiseer mij dat de wet die mijn privacy moet beschermen, ook wel AVG genoemd, geen enkele waarde meer heeft. The Big Brothers weten wanneer ik getest ben, waar ik ben, met wie ik ben, zelfs wat ik eet. Het geeft mij een onaangenaam gevoel en ik voelde mij toch al niet zo lekker. 

In het restaurant zijn alle tafeltjes bezet. Voorlopig voor de laatste keer. Er is een kleine menukaart. De medewerkers ogen onopgeleid maar naar alle waarschijnlijkheid is de eigenaar al lang blij dat hij überhaupt personeel heeft kunnen scoren. De vrouw naast mij, overduidelijk op date, dept beschaamd haar schoot droog. Even daarvoor schoof de koffie-verkeerd van het dienblad zo tussen haar benen. Niet lang daarna klettert er een volgend dienblad op de grond. Gratis theater, twee vliegen in één klap.  

Als ik in de regen naar huis fiets, wordt het al snel donker. Ik ben nog net op tijd voor wat kerstinkopen. Tegen vijven is alles potdicht. Het altijd sprankelende Amsterdam Zuid oogt triest. De meeste restaurants in de buurt zijn inmiddels ook gestopt met afhaalservice. Moedeloosheid en het ontbrekende perspectief is de grootste vijand van creativiteit. 

’s Avonds maak ik nog een wandeling. De natte straten liggen er verlaten bij. Het is doodstil. Ik denk weemoedig aan al die (horeca)ondernemers die de komende weken de deur weer op slot moeten doen. In de verte zie ik lampjes branden en een lange rij mensen. Nieuwsgierig kom ik dichterbij. Een nieuw geopende testlocatie? Nee, het is een cannabisshop, open tot 23:00 uur. Zij wel. Nooit geweten dat wiet en marihuana tot essentiële levensbehoeften behoren. Maar ik begrijp het. We (en zeker ondernemers) zullen toch massaal een manier moeten vinden om onze onrustige geest te kalmeren en niet compleet kierewiet te worden nu de volgende lockdown een feit is. De portier glimlacht, hij herkent de gezichtsuitdrukking van een ondernemer in nood. Hij reikt mij de uitgebreide menukaart… 


Marianne Kuiper
Eigenaar Efficient Hotel Partner & Music Meeting Lounge
Intermediair op het gebied van het zoeken en boeken van de perfecte locaties
Meer blogs lezen? www.efficienthotelpartner.nl
 

Auteur: Marianne Kuiper

Tags: