1 mei: Jaccodag - Dagboek Marianne Kuiper over de coronacrisis - week 7



Dinsdag 28 april

Afgelopen weekend had ik mij voorgenomen om de geenwerkstress van mij af te schudden. Oudste dochter werd 21 en de vraag was hoe we dit konden vieren zonder de regels te overtreden en de politie over de vloer te krijgen met hun bonnenboekje. Ik merk dat jongeren toch wat makkelijker zijn en wilde voorkomen dat mijn huis ongemerkt zou volstromen met illegale feestvierders. De huisregels waren helder maar waar ik even geen rekening mee gehouden had, waren spontane ‘ik kom toch even langs want ik zit al veel te lang opgesloten’ vrienden. De lange opsluiting had tot initiatieven geleid zoals geestige video’s, Instafilmpjes en heel veel meer. Het is duidelijk dat verveling leidt tot ontplooiing van creativiteit. Wat ook duidelijk werd, is dat deze leeftijdsgroep de lockdown, hoe intelligent ook, spuugzat is. Die klimmen tegen de wand op van ellende, they want to break free! Ter verzachting van het niet écht kunnen vieren van deze bijzondere verjaardag had ik van alles verzonnen. ’s Nachts sloop ik rond als een dief in eigen huis om een fotoboek te maken van 0-21 en overdag bewaakte ik mijn telefoon als een vreemdganger, zodat al mijn geheime correspondentie geheim bleef. En zo werd deze lockdown birthday een van de leukste verjaardagen ooit!

Tip: Iemand jarig? Vraag friends & family om allemaal op exact hetzelfde tijdstip (b.v. geboortetijd) een foto/filmpje met felicitatie naar het feestvarken te sturen. Gegarandeerd een succes! 

Woensdag 29 april

Gisteren waren we voor het eerst sinds weken weer helemaal compleet op kantoor. Je merkt gelijk dat dit ons goed doet. Thuis achter het beeldscherm zit je hoe dan ook langzaam te vereenzamen en voordat we volledig wegkwijnen hebben we unaniem besloten weer op kantoor te zijn. Er is ruimte genoeg, een meetlat is niet nodig. De enige hindernis is het piepkleine keukentje. En ja, daar is het altijd al druk bevolkt omdat we hongerige types zijn. En alsof de buitenwereld het aanvoelde: de telefoon ging veelvuldig. De meesten kruipen blijkbaar langzaam uit hun holen en laten we eerlijk zijn, de ligstoelen in de tuin zijn weer opgeslagen vanwege de regen. We blikten terug. Hoe groot is de schade? Gaan we het redden? Op wie kunnen we rekenen en op wie niet? Daarna maakten we een SWOT-analyse en confrontatiematrix die, hoe zal ik het zeggen, behoorlijk confronterend is. Sterktes: in overvloed. Zwaktes: weinig. Kansen: plenty. Bedreigingen: overmacht. De wil om te overleven is reusachtig. Vergelijkbaar met de oerdrang en de aanmaak van adrenaline die ontstaat als iemand je kind iets wil aandoen of als je neus aan neus staat met een stier die jouw bloed ruikt (gisteravond 3 delen gebinged van serie 4 van La Casa de Papel en daardoor heel onrustige nacht beleefd…). Conclusie: we kunnen het redden, met een beetje hulp van diegenen die het ons gunnen!

Tip: Neem een kijkje in het Oude Dorp waar wij gevestigd zijn en zwaai terug.

Donderdag 30 april

Een artikel blijft hangen en laat me niet los. ‘Waarom keek iedereen weg van de naderende catastrofe?’ Een column van Pieter Klein voor RTL Nieuws. Hij werd gewaarschuwd, net zoals vele andere journalisten, voor het oprukkend gevaar maar had het (te) druk met andere zaken. Ondertussen kroop het virus dichterbij. Maar de tekenen en risico’s werden genegeerd. Er werden geen indringende vragen gesteld aan de overheid. Men keek weg, de andere kant op. En dat is mens eigen. We kijken liever niet in de hel van een ander (in dit geval China, daarna Italië). We willen het niet weten. Klein besluit met: Hoe heeft het zo gruwelijk mis kunnen gaan? Alle aandacht gaat nu uit naar het oplossen van de crisis, maar we hebben antwoorden nodig. Om te leren. En om ons er - wellicht - mee te kunnen verzoenen. Er is geen enkele reden om hier te lang mee te wachten. Er is genoeg weggekeken, genegeerd, gedraald, gewacht. Klein heeft gelijk. En nu? De volgende catastrofes komen eraan. Waaronder de catastrofe van faillissementen. In een week tijd ontvingen we al drie berichten van locaties die het niet gered hebben. Een econoom voorspelde dat er nog minstens 150.000 zullen volgen. De huidige regelingen zijn bij lange na niet toereikend. Vooralsnog kijkt men ervan weg…

Tip: Analyse van het ontstaan van de catastrofe

Vrijdag 1 mei

Vandaag is het de dag van de arbeid, het feest van de arbeid. Hmm… Aan de 1 meiviering ligt de invoering van de achturige werkdag ten grondslag. Ik kan mij niet herinneren dat wij deze dag in Nederland ooit uitbundig gevierd hebben maar ik geloof dat ik een opkomende behoefte voel om zo’n feestdag alsnog, bij voorkeur met terugwerkende kracht, in te stellen. Nu de hotel- en vergaderbranche plat op z’n gat ligt hebben wij onszelf tijdelijk ‘omgeschoold’ om aan het werk te blijven. Hoe? We kraken onze hersenen, boren continu creativiteit aan én we hebben een troefkaart: Jacco! Onze wandelende ideeën-box die overloopt van nieuwe enerverende plannen, die we zelfs in de teugels moeten houden om te voorkomen dat hij onze Music Meeting Lounge ombouwt tot distributiecentrum voor van alles en nog wat. Want verzin het maar en hij verzint het. Niets doen is geen optie is zijn motto en daarmee zweept hij ons op waarbij wel enige terughoudendheid noodzakelijk is. Het regelen van videobelborrelpakketten (mooi scrabblewoord) en bikkelbloemen voor thuiswerkers is geweldig, maar nee Jacco, we gaan geen eigen kwekerij beginnen. We hebben het idee van een van onze trouwe klanten inmiddels omarmd: een Jaccodag. Nu alleen nog een datum verzinnen. 1 mei?

Tip: Sta versteld van onze ideeën en vraag ons inspiratiemagazine aan bij jacco@hotelpartner.nl

 

 
NB: Het auteursrecht op de content op deze website en in de (online) magazines wordt door de uitgeverij voorbehouden.


Auteur: Marianne Kuiper

Tags: Dagboek Column Efficient Hotel Partner Music Meeting Lounge Corona-crisis
Efficient Hotel Partner | bekijk uitgebreid bedrijfsprofiel
Dorpsstraat 43
1182 JB
Amstelveen
nederland

Algemene voorwaarden | privacy statement